چه دولت است که من نامت از ادب گیرم

ز شرم دست تهی دامنی به لب گیرم

به عشق اگر همه تن غوطه ام دهند به قیر

چوداغ لاله سحرها به طوف شبگیرم

به این زبان که چو شمعم دماغ می سوزد

خموش ا اگر نشوم انجمن به تب گیرم

خمار اگر نشود ننگ مجلس آرایی

به مستی حلب شیشه گر حلب گیرم

غم وراثت آدم نخورده ام چندان

که راه خلد به امید این نسب گیرم

ندارم این همه رغبت به لذت دنیا

که ننگ آتشک از بوی این جلب گیرم

چو موی چینی از اقبال من چه می پرسی

عنان به شام شکسته ست سعی شبگیرم

خوشست چشم بپوشم ز نقش کار جهان

هزار نسخه به این نقطه منتخب گیرم

ز طرف مشرب مستان خجل شوم بیدل

دمی که هفت فلک برگی از عنب گیرم